Çanakkale Cephesi, Birinci Dünya Savaşı'nda Osmanlı Devleti açısından en önemli ve büyük cephelerden biridir. Birinci Dünya Savaşı başladığında, Osmanlı Devleti başlangıçta bu savaşa girmek istememişse de, Almanya'nın kurnaz planları sayesinde savaşın içine çekilmiştir.

Boğazlar, Osmanlı için ne kadar önemliyse, Avrupa devletleri açısından da o kadar stratejik bir öneme sahipti. Osmanlı Devleti savaşın içine çekildiğinde, boğazların önemi daha da arttı. İtilaf Devletleri, boğazları ele geçirmek için çeşitli planlar yapıyorlardı. Boğazlar ve İstanbul ele geçirilecek ve bu sayede Rusya'ya yardım ulaştırılarak, Osmanlı Devleti savaş dışı bırakılacaktı. Bu durumu bilen Osmanlı Devleti ise tüm imkânsızlıklara rağmen boğazları ve İstanbul'u nasıl savunacağının planlarını yapıyordu. Son olarak Trablusgarp ve Balkan Savaşı'nı da kaybeden Osmanlı'nın Batı Trakya dışında Avrupa'da toprağı kalmamıştı. Ordusu güçsüzdü ve iç çekişmelerle etrafında olup bitenlere doğrudan müdahil olamıyordu.

İtilaf Devletleri için Çanakkale Cephesinin açılması büyük bir öneme sahipti. Bunun nedenleri şunlardı:

Tüm bu planların içinde, Osmanlı Devleti yalnızlaştırılmış ve kendi başına bırakılmıştı.

İtilaf Devletleri, Çanakkale'ye 4 Fransız ve 12 İngiliz olmak üzere 16 muharebe gemisi, 1 uçak gemisi, 14 mayın tarama gemisi ve 6 muhrip gemisi ile çıkarma yaptılar. Daha sonra bu kuvvetlere 4 kruvazör, 16 muhrip, 2 Fransız ve 5 İngiliz denizaltısı ile 6 uçak gemisi daha katıldı. Bu savaşta Türk savunmasının en önemli yeri Müstahkem Mevki oluşturuyordu. 1915 yılının ilk aylarında 27 batarya halinde tertiplenmiş bir mayın grubu ile 104 top bulunuyordu. İlk harekât 19 Şubat'ta Müstahkem Mevki bombardımanıyla başladı. 25 Şubat'a kadar devam eden bombalamanın etkisiyle Türk bataryaları büyük zarar gördü. Boğaz girişindeki mayınları temizleyen düşman kuvvetleri ilerleme kararı aldılar. Ancak Türk mayın gemisi Nusret'in döktüğü mayınları hesaba katmamışlardı. Güzel bir günün sabahında, ilerleyen Müttefik donanmasından ilk isabet alan gemi Gaulois gemisiydi. Bu gemi sulara gömüldükten sonra sırasıyla, Fransız gemileri Suffren ve Bouvet, öğleden sonra ise İngiliz gemisi Irresistible ve ona yardıma giden Ocean gemileri boğazın sularına gömüldüler.

18 Mart günü akşamında boğazları terk eden Müttefik donanmasının ardından Türk tarihinin en büyük zaferlerinden biri kazanılıyordu.

Deniz harekâtında başarısız olan Müttefikler, karadan boğazların arkasına asker yığarak Türk savunmasını kırabileceklerinin hesabını yaptılar ve Seddülbahir ve Arıburnu'na asker çıkardılar.

Seddülbahir'e çıkarma yapan İngiliz askerleri Türk piyade taburu tarafından geri püskürtülerek ilerlemeleri engellendi. Arıburnu'nu Anzak birliklerinden savunan Türk piyade bölüğü burayı kahramanca savundu ancak tüm bölük şehit oldu. Daha sonra Yarbay Mustafa Kemal, 57. Alay ile Kocaçimen Tepesi'nden düşman kuvvetlerine yaptığı taarruzla onları geri çekilmeye zorladı.

Müttefikler boğazı açmak için, Türk ordusu ise boğazları korumak için günlerce savaştılar. Çok kanlı çatışmalar meydana geldi. İngilizler Anafartalar'a çıkarma yaptılarsa da başarılı olamadılar.

Kara savaşları da Türklerin zaferiyle sonuçlandı ve tüm Müttefik kuvvetleri boğazlardan geri çekildiler. Sonuçları çok ağır olan bu savaşta, her iki taraf da büyük kayıplar verdi. Osmanlı Devleti'nin resmi kaynaklarına göre, Osmanlı'nın bu savaştaki zayiatı 10.000 kayıp, 55.000 şehit, 100.000 yaralı, 21.000 hastalıktan ölüm ve 64.000 hastalık olmak üzere toplam 250.000 kişiydi.